കണ്ണു നനയിക്കുന്ന ഒരായിരം ഓര്‍മ്മകളുള്ള ഒരു കുട്ടിക്കാലം എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല . ഓര്‍ത്താല്‍ കണ്ണുനിറയുന്ന ഒരുപാടു ദിനങ്ങള്‍ , ഒരുപാടു അടികള്‍ കിട്ടിയിരുന്ന ദിനങ്ങള്‍ ഉള്ള ഒരു കുട്ടിക്കാലം എന്ന് വേണമെങ്കില്‍ പറഞ്ഞു ഒപ്പിക്കാം . നിങ്ങള്‍ക്കോ ???ആ അടികളൊക്കെ എന്തിനായിരുന്നു ….? കൂട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പം വീടിനു വെളിയില്‍ പോയാല്‍ ….. മുടി വെട്ടിക്കാന്‍ ഒരു ദിവസം വൈകിയാല്‍ …. അനിയത്തി കാട്ടുന്ന കുരുത്തക്കേടിനു….. അങ്ങനെ പോകുന്നു ആ വലിയ നിര . എന്തുകൊണ്ടോ! അറിയില്ല ഒന്പതാം ക്ലാസ്സില്‍ ആയതിനു ശേഷം അടി കിട്ടിയിട്ടില്ല ; പ്രയോജനം ഇല്ലാന്നു കരുതി നിര്ത്തിയതാവാം ! അപ്പോളും ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കര്‍ശനമായ താക്കീതുകള്‍ … ഉണ്ടായിരുന്നു …
അടിയുടെ സുഖം ഞാന്‍ അറിയുന്നതും ആഴത്തില്‍ മനസ്സിലാക്കുന്നതും പത്തിലെ ഫലം വന്നപ്പോള്‍ ആണ് . അടി എത്രയോ നല്ലതാണെന്ന് ഇന്നും ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു . അന്ന് കേട്ട വഴക്ക് അല്ല നല്ല ചീത്ത …. അതിനു അടിയുടെ ആ മധുരമല്ല … കാഞ്ഞിരക്കുരുവിന്റെ കയ്പുപോലെ ; കലാന്തരത്തോളം നീളുന്ന നീറ്റല്‍ ആണ് . രണ്ടു ദിവസം ആഹാരം കഴിക്കാതെ ഒക്കെ വാശി പിടിച്ചു നടന്നു പക്ഷെ വയറിനു അറിയില്ലല്ലോ പത്തിലെ മാര്‍ക്ക് കുറഞ്ഞിട്ടാണ് വഴക്കും വാശിയും എന്ന് !!!; ഞാന്‍ കഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങി .
പിന്നെയും ഒരുപാടു വഴക്കുകള് കേട്ടിരുന്നു , ചിലപ്പോളൊക്കെ കരയുകയും ചെയ്തു …. ഇതിനിടയില്‍ എവിടെയോ വായിച്ചു ; ആണ്‍കുട്ടികള്‍ എല്ലാം നേരിടാന്‍ പഠിക്കണം .. കരഞ്ഞും… വിഷമിച്ചും പകലുകള്‍ പാഴാക്കി കളയരുത് എന്ന് ….
ഈ അടിയും , വഴക്കും ഒക്കെ കിട്ടയിട്ടും അതിന്റെ നല്ലഫലം എനിക്കുണ്ടയോ? ഞാന്‍ തന്നെ ഉത്തരം പറയാം “അതെ ” ഒരു നൂറുവട്ടം ! ഞാന്‍ എന്നെ കുറിച്ച് നല്ലതു മാത്രമേ പറയാവൂ എന്നുള്ള വാശി ആണ് എന്ന് തോന്നരുത് ; ഞാനൊരു കള്ളനോ , കൊലപാതകിയോ , ചതിയനൊ ആയില്ല അത് ചിലപ്പോള്‍ ഈ ശിക്ഷണം കൊണ്ടു കൂടി ആകാം .. ആണോ? അതെ ….
ഒരു ദോഷം എന്താന്നു ചോദിച്ചാല്‍ …. എനിക്കൊരു ഇരുപതു -ഇരുപത്തഞ്ചു വയസ്സൊക്കെ ആയപ്പോള്‍ എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട അച്ഛന്‍ ഒരു സുഹൃത്തിനെപ്പോലെ എന്നോട് വളരെ അനുപചാരികതയോടെ ഇടപഴകുവാന്‍ തുടങ്ങി … ഇതിനു അതേ രീതിയില്‌ പ്രതികരിക്കുവാന്‍ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല … ഇത് എന്റെ മാനസികമായ ഒരു പരാജയം ആയിപ്പോയി … അന്നു അമ്മയുടെയും ഇന്ന് അമ്മയുടെയും ഭാര്യയുടെയും ഇടപെടലുകള്‍ ചില സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ അവലംബിക്കാറുണ്ട് …. ചിലപ്പോള്‍ ., എനിക്ക് ആണോ അച്ഛന്‍ ആണോ മസിലു പിടുത്തം എന്നും തോന്നിപ്പോകും !
ഇനി എനിക്ക് കിട്ടിയ പാഠങ്ങള്‍ അതാണ് നേട്ടം എന്ന് ഞാന്‍ ഇവിടെ ഉദ്ദേശിച്ചത് , ഒരു അഞ്ചാം ക്ലാസ്സുമുതല്‍ തനിച്ചോ അല്ലെങ്കില്‍ അമ്മയോടോപ്പമോ (അച്ഛന്‍ നാട്ടില് ഉള്ളപ്പോ അച്ഛനൊപ്പം ) കടകളില്‍ സാധനങ്ങള്‍ വാങ്ങാന് പോയിരുന്നത് ഇന്നും ഒരു വലിയ കരുത്തായി തുടരുന്നു , സൈക്കിള്‍ കിട്ടുന്നത് ഒന്പതാം ക്ലാസ്സില്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ ആണ് പക്ഷെ സ്കൂള്‍ അഞ്ചു കിലോമീറ്റര് ദൂരെ ആയതിനാല്‍ തന്നു വിടില്ലായിരുന്നു അപ്പൊ പിന്നെ പൊതു വാഹനങ്ങളിലെ യാത്ര ഇന്നും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതിനു വേറെ കാരണം ഒന്നും ഇല്ല …
ഞാന്‍ അഭിമാനിക്കുന്ന വേറൊരു കാര്യം ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യാന്‍ പഠിക്കുന്നത് പതിനാലാമത്തെ വയസ്സിലാണ് , അച്ഛനും അമ്മയും അനിയത്തിയും കൂടി സ്കൂട്ടറില്‍ നിന്നും വീണു ആശുപത്രിയില്‍ ആയ ദിവസ്സങ്ങളില്‍ ആയിരുന്നു അത് . അച്ചന്റെ അമ്മയുടെ കൂടെ കുറേശ്ശെ പഠിച്ചു . ഇവിടെയും നൊമ്പരങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു കൂട്ട് …. ഞാന്‍ ഓരോ ദിവസവും എങ്ങനെയൊക്കെയോ തള്ളി നീക്കുകയായിരുന്നു .
പിന്നെ വസ്ട്രങ്ങളോട് വലിയ ഭ്രമം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല ആ ശീലം ഉണ്ടാക്കിതന്നില്ല എന്നതാവും ശരി , പക്ഷെ അത് അവശ്യ സമയത്ത് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടായിട്ടില്ല അതിപ്പോ രണ്ടു അടി കിട്ടുന്നതിന്റെ പിറ്റേ ദിവസം ഒരു ബേക്കറി മൊത്തമായും വീട്ടില്‍ ഉണ്ടാകും !!!! ഇപ്പൊ ഞാന്‍ നേരത്തെ പറഞ്ഞ അടിയുടെ മധുരം മനസ്സിലായില്ലേ !
ഒറ്റപ്പെടലുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു ഒരു പരുധി വരെ , അതുകൊണ്ടിന്നും എന്ത് ആവശ്യത്തിനും ഒറ്റയ്ക്ക് ഇറങ്ങിതിരിക്കാന്‍ മടി ഇല്ല .. എന്റെ ഭാര്യ ചിലപ്പോള്‍ എതിര്ക്കും …! കാരണം ഉണ്ട് വിവാഹ ശേഷം ഇത്തിരി മടി ഒക്കെ ഉണ്ട് .. അത് വേണമല്ലോ !…. അലക്കാനും ഇസ്തിരി ഇടാനും പാകം ചെയ്യാനും ഒക്കെ എനിക്കിപ്പോ മടിയാ … പക്ഷെ ഉണ്ടാക്കുന്ന ഭക്ഷണമൊക്കെ നല്ല വൃത്തിയായി കഴിച്ചു ഞാന്‍ സന്തോഷിപ്പിക്കാറുണ്ട് . അതും ഒരു കഴിവല്ലേ ?
ഇനിയും “നല്ല” വഴക്കുകള് കേള്ക്കാനും അതിലൂടെ പഠിക്കാനും … വളരാനും ഒക്കെ ഇടവരട്ടെ ….
ഇത്രയൊക്കെ പറഞത് വേറെ ഒന്നും പറയാന്‍ തല്ക്കാലം പറയാന്‍ ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടാണ് ! നൊമ്പരവും .. തീരാദുഖവും … വേര്പാടും … ഒറ്റപ്പെടലും ഇല്ലാത്തവരുടെ ഒരു ലോകം നമുക്ക് ആഗ്രഹിക്കാനേ പറ്റു … “ലോകാ സമസ്താ സുഖിനോ ഭവന്തു… ” എല്ലാവര്ക്കും നന്മ ഉണ്ടാകട്ടെ …
Thathwamasi 
നൊമ്പരങ്ങള്‍ എല്ലാം മറച്ചു വെച്ചുകൊണ്ട് ജീവിക്കുന്നവരാണ് യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ എല്ലാവരും , ഒരുതരത്തില്‍ അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരു തരത്തില്‍
oru valya manushyante kunju manasinte nombarangal… nannayitundu..eniyum prateekshikunnu..