കാലം കൈകളാല് എഴുതുന്ന കവിതയില് ,
മനുഷ്യനാം നമ്മെ എന്തു വിളിക്കും,
മുറിവുകള് മാത്രം ഓര്ക്കുവാന് ഉള്ളപ്പോള്
ഒരിക്കലും ഒരു വാക്കില് തീരുകില്ല …
കപട തന്ത്രങ്ങള് മെനയുന്ന മര്ത്യനു വേണ്ടി ,
ഒരുപാടു താളുകള് മാറ്റിവെച്ചേക്കാം ,
എങ്കിലും എവിടെയോ പറയുവാന് മാത്രം ,
ഒരു നുള്ളു നന്മകള് ചോരിഞ്ഞൊരു നാമം ഉണ്ടാകാം ,
അന്ധത നടിക്കുന്ന അല്പരും ,
നല്കുവാന് മടിക്കും ധനികരും ,
കാലത്തെ പഴി ചാരും ദീനനും ,
അന്ത്യമാം വേളയില് എല്ലാം വെടിയുന്നു .
കാലം വിതക്കും നമ്കള് കൊയ്യുവാന് ,
പേരറിയാത്തവര് തമ്മില് അടിക്കുന്നു …
മുഖം, മൂടി എത്തും സോദരര് ,
അമ്മതന് രോദനം കേള്ക്കാതെ പോകുന്നു
ചിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞിന് മുഖത്തുപോലും ,
കരുണ തേടുന്നൊരു കര്മ്മ ദോഷം ,
ഇവിടെയൊരു പരമമാം സത്യം അറിയുക ,
നാളെ ഇവരോടു നിങ്ങളും കൈനീട്ടും
നന്മ , ധര്മ്മം , സ്നേഹം ഇവ എന്തെന്നു ആരായുന്നവര് ,
വാക്കുകള്ക്കും നികുതി ചുമത്തുന്നവര് ,
പോയ വഴികള് മറക്കുന്ന ചക്രങ്ങള് ,
വീണ പാടുകള് മായ്ക്കുവാന് കാലത്തെ വിളിക്കുന്നു
വര്ണ്ണ വെറിയന്മാര് കലാപങ്ങള് കൂട്ടുമ്പോള് ,
അമ്മമാര് കരയുന്നു മക്കള്ക്കു വേണ്ടി ,
ഒരുകുന്ന മനസുമായി അച്ചന്മാരും ,
ഇവരും ഉണ്ടാകും വരികളില്, തീഷ്ണത കൂട്ടുവാന്
കര്മ്മ കാണ്ഡം കഴിഞ്ഞില്ല സോദരാ,
ഇനിയും നടക്കണം അധിക ദൂരം,
വഴിവിളക്കുകള് മങ്ങി , ഒന്നിരിക്കാം ഇവിടെ,
ഇനിയൊരു കാലം പുലരുവാന് .